Toen ik begon met roeien een jaar of 13 geleden, wist ik echt helemaal niets van deze mooie sport. Ik had paard gereden en aan bergklimmen gedaan, jarenlang hardgelopen maar nooit iets aan wedstrijdsport gedaan.
Mijn eerste les met Florrie in de wherry weet ik nog heel goed. De eerste stuurles met Gerrit in het oefenkanaal en de skifflessen van Art.
Op enig moment hebben we met een paar vrouwen een team gevormd en zijn we wat ambitieuzer gaan roeien in glad materiaal. Eerst met de vier aan de regiowedstrijden meegedaan, later met Mieke in een gladde twee meegedaan aan de Tweehead. Toen we de Regiowedstrijden wonnen werden we helemaal enthousiast, blijkbaar was het ‘ook op onze leeftijd’ en terwijl we op latere leeftijd waren begonnen met roeien mogelijk ons te verbeteren. We lieten ons coachen door Vincent Muda, die dat heel leuk en positief deed. Tussendoor gingen we twee keer naar Venetie om met de Voga longa mee te roeien. Ook daar leer je heel veel van.
In de gladde vier deden we mee aan de Spaarne lenterace, de Novembervieren, de Head en de Heineken. Bij de Amstel marathon waren we de snelste vrouwenboot… maar er was geen prijs voor vrouwen (…Inmiddels wel).
Vorig jaar heb ik een eigen skiffje gekocht (in Frankrijk) en gaandeweg merkte ik dat ik steeds beter en sterker werd. Mij was verteld over de Silverskiff. Een internationale wedstrijd in Turijn waar 700 skiffeurs aan meedoen uit de hele wereld inclusief de wereldkampioen skiffen. Ik had nog nooit van hem gehoord, wist ik veel. Maar de beschrijving van 11 km skiffen op de Po met veel stroming in Turijn en een keerboei sprak mij meteen aan. En ik heb in november vorig jaar meegedaan, een geweldige ervaring.
Als je begint met wedstrijdroeien op latere leeftijd moet je het allemaal zelf uitzoeken. Zo hebben we gaandeweg moeten uitvogelen waar die wedstrijden plaatsvinden (knrb agenda) en welke geschikt zijn. Hoe je aan een boot komt (soms kan je ze ter plaatse huren of meenemen met de botenwagen), je moet leren op en af riggeren, afstellen. Allemaal dingen die doorgewinterde wedstrijd roeiers allang weten. Ook het feit dat je natuurlijk niet tegen die wereldkampioen roeit maar tegen mannen of vrouwen in jouw eigen (leeftijds)categorie.
In februari dit jaar ben ik weer in Turijn geweest en heb ik een tweede internationale wedstrijd geskifft, de Inverno sul Po (de winter op de Po!) en tot mijn eigen verbazing won ik een bronzen medaille. Ik begrijp nu wel beter waarom ‘blik’ (zoals dat heet in wedstrijd roeierstermen) zo belangrijk is… dat is echt een kick.
Afgelopen zondag heb ik meegedaan aan de Skiffhead en eindigde 44e van 64. Het was eigenlijk vanaf de dag dat ik leerde skiffen mijn doel en droom daar een keer aan mee te doen op onze Amstel. And I did it.
Het leuke van het roeien op deze manier is dat je steeds je grenzen een beetje verlegt en er steeds beter in wordt. Ik heb in de voorbereiding naar de Skiffhead gemerkt dat mensen uit ‘mijn roeierscategorie’ het leuk vonden en enthousiast werden. Dat heeft mij geïnspireerd dit stukje te schrijven. En het feit dat ik de enige vrouw in de categorie Masters was van de Amstel, die überhaupt meedeed…
Ik zou iedereen die zich aangesproken voelt willen aanmoedigen er voor te gaan. Ga vaker roeien, ga iedere keer een stukje verder, laat je coachen om je techniek te verbeteren en stel jezelf een doel. Je zal verbluft staan hoe snel je dan vorderingen maakt.
Florence van Rossum
