Marco Romano, onze nieuwe commissaris Gebouw

Een veteraan op herhaling.

De bestuursvacature voor Gebouw bleek moeilijk vervulbaar. Puttend uit de commissie die nu het gebouw verduurzaamt, is Marco nu wederom gestrikt om die functie te vervullen. Wederom? Ja, want hij heeft al zeven jaren (2005 – 2011) ervaring op dat pluche. In deze kennismaking een blik op de roeier, de architect en de Amstelman Marco.

Geboren en getogen in Napels in een familie met nautische genen kon Marco niet ontsnappen aan roeien. Zijn oudere broer ging hem voor maar bleek niet bij machte de ware top te bereiken. Zijn coach vermoedde identieke kwaliteiten bij Marco. En terecht, zo bleek later, en wel in 1982 op de WK in Luzern in de lichte 4-: GOUD. De blikkenlijst groeide. 5e op de O.S. Los Angeles in 1984 en daarna zwaar in de 2-: Zilver op de WK in Nottingham. Marco weet dondersgoed wat roeien is, wat de roeier nodig heeft en kan zich ook als bestuurder goed verplaatsen in welke prioriteiten in het beleid dienen te gelden.

“Tsja, licht roeien blijft erg weersafhankelijk,” mompelt hij. “Bij kalm weer prima, maar bij vuil water gaat de zware ploeg toch steviger voorwaarts. Topsport vereist naast de techniek veel durf en doorzetting. Mijn voorbeeld was Pietro Mennea, de Italiaanse sprinter en recordhouder op de 100 en 200 meter met tig overwinningen. Zijn ideale combinatie van looptechniek, energie, geloof in eigen kunnen, wedstrijdtactiek en doorzettingsvermogen maakten hem tot voorbeeld en inspirator, gelijk nu de Nederlandse marathonloopster Sifan Hassan voor de juniorenhardlopers.”

In Napels startte je de opleiding tot architect. Vervolgens dreef de liefde je naar Nederland en kon je hier die opleiding afronden. Waarom dat beroep van architect? “Nou, eigenlijk net zoals bij roeien. Frank Lloyd Wright was een Amerikaanse architect van wereldklasse. Veel van zijn ontwerpen zijn werelderfgoed en superinspirerend.
Als architect ontwerp je in gedachten een beeld. Je hebt er een voorstelling van. En als het dan gerealiseerd wordt, krijg je de reflectie van die ontwerpgedachte. Je ziet wat je bedacht hebt. Het is geen verdampte droom meer maar een tastbare creatie. En dat is voor mij kikken. Frank Lloyds werk toonde me dat.”

Terug naar ons gebouw
Ja, ik ben zeker onverminderd trots op het ontwerp dat we in 2011 waarheid zagen worden. De glazen schil om het ongeschonden ontwerp van Arthur Staal. En de verworven monumentstatus is absoluut een erkenning, zowel voor Staal als voor mij. Maar de tijd gaat voort, wensen en functionaliteiten migreren en daar moet je op aanpassen en volgen. Na 2011 ben ik als Buddy dicht betrokken gebleven bij alle verbeteringen die mijn opvolgers hebben gerealiseerd. En met de installatie van de GORS en de verduurzamingscommissie zit ik weer direct aan tafel.

Mijn TO DO-lijstje?
De verduurzaming afmaken en lopende zaken aansturen. Neem nou de mast, die moet weer overeind. Maar groter is de vernieuwing van de koepel. Isolatieglas en een dakbedekking die aansluit op de monumenteisen. Gekozen is voor een simulatie-gepatineerde koperkleur. Dan zijn er veel terrastegels gebroken die de bitumenlaag en dus het beton bedreigen. Vernieuwen met een goede drainage passend bij de af en toe zware neerslag. Bij de verwarming en warmwatervoorziening kan veel gas vervangen worden door elektriciteit. Subsidie, advies en begeleiding vanuit de provincie is hier zeer welkom. Maar helemaal van het gas af gaat niet lukken. En we kunnen nog meer verlichting verledden.

De Amstel over 10 jaar?
Een fraai, modern en duurzaam gebouw met lage energiekosten. En een ledenbestand dat een halve generatie opschuift. Gewoon een natuurlijk proces. Wel moeten we aandacht houden voor genoeg aanwas van oud-studenten (JongAmstel) en de junioren. De vloot is perfect, het gebouw straks ook. We liggen centraal in de stad, zijn best goed bereikbaar en vooral heel zichtbaar. Alle vertrouwen in de toekomst. Nou nog een paar inspirerende topsporters voor een gevulde prijzenkast.

Nog iets vergeten?
Nou, nee. Of toch: het bestuur is een team, zowel op het water als achter de tafel. Ik zie die samenwerking zeker zitten. En dank jullie voor de halter die ik van Frank en jou kreeg. Helemaal mee eens dat boordroeien meer aandacht mag hebben. Scullen is voor mij stoeien met breipennen, niet mijn ding. Mijn gevoel en band met een vier meter lange paal op stuurboord kan daar niet aan tippen.

Marco, ik wens je veel succes in deze jou zo vertrouwde functie.
Peter de Graaf